Ο Πελοπίδας γεννήθηκε στην Θήβα, γύρω στο 410 π.Χ. Ο πατέρας του, Ιπποκλής, ανήκε στους πολύ λίγους στον αριθμό, πλουσίους αριστοκράτες της Θήβας. Στα νεανικά του χρόνια κληρονόμησε από τον πατέρα του μία μεγάλη περιουσία, την οποία χρησιμοποίησε για το καλό της πατρίδας του.
Δεν γνωρίζουμε αν ο φίλος του Επαμεινώνδας έπαιξε ρόλο σε αυτό, αλλά χωρίς να εξανεμίσει την κληρονομιά του βοήθησε άλλους όταν είχαν ανάγκη, ξοδεύοντας για τον εαυτό του όχι περισσότερα από ένα συνηθισμένο άνθρωπο.
Όταν οι φίλοι του είδαν, ότι έδωσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του για να βοηθήσει τους φτωχούς της Θήβας, του είπαν να σταματήσει, διαφορετικά θα καταντούσε σαν κι’ αυτούς. Εκείνη την στιγμή ένας πολύ φτωχός, ονομαζόμενος Νικόδημος, πέρασε και ο Πελοπίδας δείχνοντας τον, τους είπε: «Τα χρήματα χρειάζονται στους τυφλούς και κουτσούς σαν τον Νικόδημο, που δεν μπορεί να δουλέψει και όχι σ’ εμένα».
Συνήθιζε να λέει ότι τα χρήματα μόνο με την αρετή είναι χρήσιμα. Σε μία άλλη περίπτωση παρατήρησε: «Θα ντρεπόμουνα να ξοδεύω περισσότερα χρήματα από ένα φτωχό Θηβαίο».
Ήταν επιστήθιος φίλος του Επαμεινώνδα, ο οποίος ήταν μεγαλύτερος του, από τα νεανικά του χρόνια, αλλά η φιλία τους δυνάμωσε μετά από μία μάχη εναντίον των Αρκάδων, το 385 π.Χ., όταν πληγωμένος με επτά τραύματα έπεσε στο έδαφος. Ο Επαμεινώνδας όρμησε να σώσει τον φίλο του, δεχόμενος και ο ίδιος πολλά πλήγματα, από δόρυ στο στήθος και από ξίφος στο χέρι. Λίγο πριν να πέσει από τα χτυπήματα και αυτός, ο βασιλιάς της Σπάρτης, Αγεσήπολις, έτρεξε και πέραν από κάθε προσδοκία, έσωσε τις ζωές και των δύο.
Όταν το 382 π.Χ. επικράτησαν με τη βοήθεια των Σπαρτιατών στη Θήβα οι ολιγαρχικοί, ο Πελοπίδας έφυγε με 400 ομόφρονές του στην Αθήνα. Αν και ήταν ένας από τους πιο νέους, ανέλαβε όμως την αρχηγία των συμπατριωτών του, όταν πέθανε ο Ανδροκλείδας. Το Δεκέμβριο του 379 με 12 συντρόφους του μπήκε κρυφά στη Θήβα και με τη βοήθεια και άλλων συνωμοτών, που ήταν μέσα στην πόλη, σκότωσε τους αρχηγούς των ολιγαρχικών. Αμέσως εκλέχτηκαν Βοιωτάρχες ο Πελοπίδας, ο Μέλλωνας και ο Χάρωνας, που απέκλεισαν την ακρόπολη, η οποία από έλλειψη τροφών παραδόθηκε τον Ιανουάριο του 378. Ύστερα απ` αυτά μαζί με τον Επαμεινώνδα οργάνωσε τον περίφημο Ιερό Λόχο, τον οποίο αποτελούσαν 300 ανδρείοι ορκισμένοι να πεθάνουν για την πατρίδα. Μ` αυτούς νίκησε τους Σπαρτιάτες στα Λεύκτρα (371) και μετά (370-369) εισέβαλε μαζί με τον Επαμεινώνδα στην Πελοπόννησο.
Το 369 στράφηκε προς τα βόρεια, όταν οι θεσσαλικες πόλεις ζήτησαν τη βοήθεια των Θηβαίων κατά του Αλέξανδρου, του τυράννου των Φερών. Ο Πελοπίδας κατόρθωσε να περιορίσει την επικράτεια του Αλέξανδρου του Φεραίου και να διώξει από τη Θεσσαλία τον Αλέξανδρο το Μακεδόνα, που είχε καταλάβει τη Λάρισα και την Κρανώνα. Το 366, αντιδρώντας οι Θηβαίοι κατά των Σπαρτιατών, που επιζητούσαν τη συμμαχία των Περσών, έστειλαν τον Πελοπίδα στα Σούσα για διαπραγματεύσεις. Κοντά στα άλλα ωφελήματα κατόρθωσε , ώστε οι Θηβαίοι να ανακηρυχτούν ηγεμόνες της Ελλάδας. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, πιάστηκε αιχμάλωτος από τον Αλέξανδρο το Φεραίο και αργότερα απελευθερώθηκε από τον Επαμεινώνδα.
Το 364 οι θεσσαλικές πόλεις ζήτησαν και πάλι τη συμπαράσταση της Θήβας εναντίον του Αλέξανδρου των Φερών και ο Πελοπίδας στάλθηκε πάλι για να τους βοηθήσει. Οι στρατιώτες του όμως δείλιασαν από μία έκλειψη Ηλίου και αναγκάστηκε να τους αφήσει και να μπει στη Θεσσαλία με 300 μόνο ιππείς. Στα Φάρσαλα στρατολόγησε και άλλους και αν και είχε λιγότερες δυνάμεις από τον αντίπαλό του, προχώρησε εναντίον του. Στη μάχη που επακολούθησε στις «Κυνός Κεφαλές» διέσπασε την εχθρική παράταξη, αλλά την ώρα που ορμούσε εναντίον του Αλέξανδρου, τραυματίστηκε θανάσιμα. Οι Θηβαίοι και οι Θεσσαλοί θρήνησαν πολύ το θάνατό του. Οι Θεσσαλοί μάλιστα ζήτησαν από τους Θηβαίους την άδεια και έθαψαν τον Πελοπίδα στη χώρα τους, με μεγάλες τιμές.
Δεν γνωρίζουμε αν ο φίλος του Επαμεινώνδας έπαιξε ρόλο σε αυτό, αλλά χωρίς να εξανεμίσει την κληρονομιά του βοήθησε άλλους όταν είχαν ανάγκη, ξοδεύοντας για τον εαυτό του όχι περισσότερα από ένα συνηθισμένο άνθρωπο.
Όταν οι φίλοι του είδαν, ότι έδωσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του για να βοηθήσει τους φτωχούς της Θήβας, του είπαν να σταματήσει, διαφορετικά θα καταντούσε σαν κι’ αυτούς. Εκείνη την στιγμή ένας πολύ φτωχός, ονομαζόμενος Νικόδημος, πέρασε και ο Πελοπίδας δείχνοντας τον, τους είπε: «Τα χρήματα χρειάζονται στους τυφλούς και κουτσούς σαν τον Νικόδημο, που δεν μπορεί να δουλέψει και όχι σ’ εμένα».
Συνήθιζε να λέει ότι τα χρήματα μόνο με την αρετή είναι χρήσιμα. Σε μία άλλη περίπτωση παρατήρησε: «Θα ντρεπόμουνα να ξοδεύω περισσότερα χρήματα από ένα φτωχό Θηβαίο».
Ήταν επιστήθιος φίλος του Επαμεινώνδα, ο οποίος ήταν μεγαλύτερος του, από τα νεανικά του χρόνια, αλλά η φιλία τους δυνάμωσε μετά από μία μάχη εναντίον των Αρκάδων, το 385 π.Χ., όταν πληγωμένος με επτά τραύματα έπεσε στο έδαφος. Ο Επαμεινώνδας όρμησε να σώσει τον φίλο του, δεχόμενος και ο ίδιος πολλά πλήγματα, από δόρυ στο στήθος και από ξίφος στο χέρι. Λίγο πριν να πέσει από τα χτυπήματα και αυτός, ο βασιλιάς της Σπάρτης, Αγεσήπολις, έτρεξε και πέραν από κάθε προσδοκία, έσωσε τις ζωές και των δύο.
Όταν το 382 π.Χ. επικράτησαν με τη βοήθεια των Σπαρτιατών στη Θήβα οι ολιγαρχικοί, ο Πελοπίδας έφυγε με 400 ομόφρονές του στην Αθήνα. Αν και ήταν ένας από τους πιο νέους, ανέλαβε όμως την αρχηγία των συμπατριωτών του, όταν πέθανε ο Ανδροκλείδας. Το Δεκέμβριο του 379 με 12 συντρόφους του μπήκε κρυφά στη Θήβα και με τη βοήθεια και άλλων συνωμοτών, που ήταν μέσα στην πόλη, σκότωσε τους αρχηγούς των ολιγαρχικών. Αμέσως εκλέχτηκαν Βοιωτάρχες ο Πελοπίδας, ο Μέλλωνας και ο Χάρωνας, που απέκλεισαν την ακρόπολη, η οποία από έλλειψη τροφών παραδόθηκε τον Ιανουάριο του 378. Ύστερα απ` αυτά μαζί με τον Επαμεινώνδα οργάνωσε τον περίφημο Ιερό Λόχο, τον οποίο αποτελούσαν 300 ανδρείοι ορκισμένοι να πεθάνουν για την πατρίδα. Μ` αυτούς νίκησε τους Σπαρτιάτες στα Λεύκτρα (371) και μετά (370-369) εισέβαλε μαζί με τον Επαμεινώνδα στην Πελοπόννησο.
Το 369 στράφηκε προς τα βόρεια, όταν οι θεσσαλικες πόλεις ζήτησαν τη βοήθεια των Θηβαίων κατά του Αλέξανδρου, του τυράννου των Φερών. Ο Πελοπίδας κατόρθωσε να περιορίσει την επικράτεια του Αλέξανδρου του Φεραίου και να διώξει από τη Θεσσαλία τον Αλέξανδρο το Μακεδόνα, που είχε καταλάβει τη Λάρισα και την Κρανώνα. Το 366, αντιδρώντας οι Θηβαίοι κατά των Σπαρτιατών, που επιζητούσαν τη συμμαχία των Περσών, έστειλαν τον Πελοπίδα στα Σούσα για διαπραγματεύσεις. Κοντά στα άλλα ωφελήματα κατόρθωσε , ώστε οι Θηβαίοι να ανακηρυχτούν ηγεμόνες της Ελλάδας. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, πιάστηκε αιχμάλωτος από τον Αλέξανδρο το Φεραίο και αργότερα απελευθερώθηκε από τον Επαμεινώνδα.
Το 364 οι θεσσαλικές πόλεις ζήτησαν και πάλι τη συμπαράσταση της Θήβας εναντίον του Αλέξανδρου των Φερών και ο Πελοπίδας στάλθηκε πάλι για να τους βοηθήσει. Οι στρατιώτες του όμως δείλιασαν από μία έκλειψη Ηλίου και αναγκάστηκε να τους αφήσει και να μπει στη Θεσσαλία με 300 μόνο ιππείς. Στα Φάρσαλα στρατολόγησε και άλλους και αν και είχε λιγότερες δυνάμεις από τον αντίπαλό του, προχώρησε εναντίον του. Στη μάχη που επακολούθησε στις «Κυνός Κεφαλές» διέσπασε την εχθρική παράταξη, αλλά την ώρα που ορμούσε εναντίον του Αλέξανδρου, τραυματίστηκε θανάσιμα. Οι Θηβαίοι και οι Θεσσαλοί θρήνησαν πολύ το θάνατό του. Οι Θεσσαλοί μάλιστα ζήτησαν από τους Θηβαίους την άδεια και έθαψαν τον Πελοπίδα στη χώρα τους, με μεγάλες τιμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου