ΛΑΪΣ Η ΚΟΡΙΝΘΙΑ ΕΤΑΙΡΑ

Η διάσημη αυτή και περικαλλεστάτη Εταίρα της αρχαιότητος, σύγχρονος της Ασπασίας, γεννήθηκε περί το 480 π.Χ. Ήτο τόσο όμορφη και τόσο ωραία που οι Έλληνες για να εξυμνήσουν τα κάλλη της, έγραψαν το ακόλουθο επίγραμμα:
«Την εις τας μάχας ανίκητον, την τροπαιούχον Ελλάδα καθυπεδούλωσε νυν υπερφυής καλλονή».
Η Λαΐς είχε αναρίθμητους λάτρεις. Αυτός και ο λόγος που έγινε πλουσιωτάτη. Σε τέτοιο σημείο είχαν φθάσει τα πλούτη της, που έλεγαν πως αν η Αθήνα εκαυχάτο για τον Παρθενώνα της, η Κόρινθος είχε τα ανάκτορα και τους κήπους της Λαΐδος, όπου ετελούντο μυθώδεις τελετές. Εκτός των κήπων αυτών και των ανακτόρων της, ίδρυσεν την λεγομένην Ακαδημίαν ρητορικής και ερωτικής μαθήσεως!..
Μεγάλη καρδιά, όπως θάλεγε ο λαός, δαπανούσε μεγάλα ποσά χάριν των απόρων και πτωχών κορασίδων, αλλά και για όλους τους πάσχοντες. Δια τούτο όταν πέθανε, ολόκληρη η Κόρινθος επένθησε τον θάνατόν της ανεγείροντας, προς τιμήν της, πολύτιμον τάφον επί του οποίου, κατά τον Παυσανία, εκάθητο μαρμάρινη λέαινα, που κρατούσε στα νύχια της κριόν για να συμβολίζη την απληστίαν και το ασελγές της ζωής!
Ο Αιλιανός και ο Αριστοφάνης λέγουν ότι η Λαΐς, λόγω των μεγάλων χρηματικών ποσών, τα οποία ζητούσε υπό των εραστών της, αλλά και την μετά πάθους σκληρότητα της επιμονής της σε όλες τις αξιώσεις της, ελέγετο Αξίνη.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι για τον λόγο αυτό ειπώθηκε το γνωστό εκείνο : «ου παντός πλειν εις Κόρινθον»!
Η Λαΐδα ήτο τόσο όμορφη και πάγκαλος γυνή, που όλοι οι ονομαστοί καλλιτέχνες (ζωγράφοι και γλύπτες) έσπευδαν να αποθανατίσουν το υπέροχο κορμί της. Ειδικώς δε το στήθος και τα στέρνα της ήσαν τόσο εύγραμμα και τέλεια, ώστε να μη μπορούν να περιγραφούν από τους θνητούς της ζωής αυτής, ή τουλάχιστον εξ αυτών που είχαν την τύχη να την ιδούν.
Ο Αθήναιος, που αναφέρει τα παραπάνω, διασώζει ένα ανέκδοτο της ζωής της Λαΐδος, που ανέφερε ο κωμικός Μάχων, και το οποίο λέει πως η Λαΐς συνήντησε μια ημέρα σ' ένα κήπο τον Ευριπίδη λέγοντάς του:
-Ω ποιητά μου, αισχροποιέ, τι έγραψες εις τραγωδίαν;
Και ο Ευριπίδης, καταπλαγείς δια την τόλμην της, είπε:
-Μήπως συ τι είσαι; Δεν είσαι αισχροποιός;
Η δε γελάσασα απεκρίθη:
-Τι λοιπόν; Φαίνεται αισχρόν και η ικανοποίησις του ερωτικού πάθους;
Ο κωμικός Επικράτης εις την «Αντιλαΐδα» αναφέρει ότι η Λαΐς είχε άσχημο τέλος (μεθούσε και ευρίσκετο εις τρισάθλιαν οικονομικήν κατάστασιν), παραβάλλοντάς την με αετούς, οι οποίοι όταν είναι νέοι κατασπαράσσουν ό,τι επιθυμούν, ενώ όταν γηράσκουν αδυνατούν ακόμη και να τραφούν. Και όπως εκείνοι εκλαμβάνονται ως τέρατα, έτσι και η Λαΐς κατέστη ένα τέρας.
Ένα επίγραμμα του Πλάτωνος λέει, ότι «η γελάσασα σοβαρώς κατά της Ελλάδος Λαΐς, η έχουσα πάντοτε πλησίον της εσμόν εραστών και αφθονίαν τοιούτων εις το παράθυρό της, ηναγκάσθη περί του τέλους του βίου της να δωρήση εις την Αφροδίτην το κάτοπτρόν της, όχι μόνον διότι δεν ηδύνατο να βλέπη τας ρυτίδας του προσώπου της, αλλά και διότι δεν ήτο δυνατόν να επανέλθη πλέον εις την προτέραν κατάστασιν» (Πλάτωνος, Επιγράμματα Στ΄, επίγραμμα 1p 1).
Ο Κλαυδιανός λέει, ότι στο τέλος η Λαΐς κατήντησε μαστρωπός, ενώ περί του θανάτου της Λαΐδος υπάρχουν δύο φήμες:
α) Κατά τον Φιλέταιρον (που μνημονεύει ο Αθήναιος) λέει ότι η Λαΐς πέθανε από συγκοπή καρδίας σε κάποιον αφροδίσιον σπασμόν - πράγμα δύσκολον λόγω της μεγάλης ηλικίας της.
β) Όπως λέει ο Πτολεμαίος ο Ηφαιστίωνος (σύμφωνα με την «Βιβλιοθήκην» του Φωτίου), η Λαΐς επνίγη από ένα κουκούτσι ελιάς («Οστούν ελαίας καταπιούσα»).
Όπως και να ήρθε το τέλος της περίφημης αυτής Εταίρας, η διαδρομή της ήτο τόσο λαμπρή που οι Κορίνθιοι, όπως είπαμε ήδη, ανήγειραν προς τιμήν της «εν Κρανείω μνημείον» επί του οποίου μία λέαινα κατεσπάρασσε κριόν, κόβοντας μάλιστα και ονομαστικόν μετάλλιον με την προτομήν της και την λέαιναν, για να θυμίζη στους αιώνες το διαχρονικό κάλλος, παράλληλα με την ματαιότητα του κόσμου τούτου!..