ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΑΝ

Η ζωή είναι μέσα σ'ένα σπασμένο ποτήρι.
Κόβεσαι πίνοντας πριν το δεις..
Πιες όσο θέλεις, αλλά έχε τον νου σου.
Ασε τον δρόμο και χάσου στα στενά..
Περιπλανήσου.. χωρίς φόβο,
ως εκεί που φτάνει η καρδιά σου. Αφέσου στη θάλασσα της
νύχτας, να'ναι κάθε αυγή μια νέα ακτή..
Καμιά στροφή δεν είναι λάθος. Δες όσους κόσμους μπορείς.
Μην αναλωθείς ψάχνοντας την αγάπη. Είναι συνυφασμένη
με την αλήθεια, κι αν είναι, θα σε βρει αυτή. Επένδυσε
στον έρωτα και σε κάθε είδους μέθη. Κλάψε, γέλα, πόνεσε
και αγαλίασε, ανανεώνοντας συνεχώς τη θηλυκή σου υπόσταση.
Αγγιξε τη φωτιά και κράτα τη γεύση της ζωντανή μέσα σου,
για να μπορέσεις ν'ανακαλύψεις εξόδους όταν όλα γίνουν
μπουρλώτο. Λιώσε, πριν μορφοποιηθείς..
Τίποτα δε σου ανήκει, μόνο το ταξίδι.
Να έχεις δυνατή φωνή. Μην ακούς κανέναν, ούτε εμένα.
Μόνο τον άνεμο της καρδιάς σου.
Μη σκεφτεσαι. Νοιώσε..
Μην αφήσεις ποτέ τίποτα να γίνει πιο δυνατό από την
επιθυμία σου. Προσπάθησε σπάνια ν'αφήνεις το επείγον
να προηγείται του σημαντικού.
Οσο κι αν αγαπηθείς, μη ξεχάσεις πως νόημα θα βρεις
μόνο σ'ότι αγαπάς εσύ, κι όχι σ'ότι σ'αγαπά.
Η ζωή είναι γλυκιά, όμως μη την αφήσεις να σε λιγώσει
αποστρεφόμενος τις πικρίες της.
Ο κόσμος είναι όμορφος, τόσο όσο φροντίζεις να τον
ομορφαίνεις με την παρουσία σου.
Μην αγωνιάς για τίποτα. Οτι σου πρέπει, θα σε βρει
στην επόμενη γωνία. Μη βιάζεσαι. Μάθε να απολαμβάνεις
και τους χυμούς της προσμονής. Μην περιμένεις να σε
κάνει ευτυχισμένο κανείς, αν δε μπορείς να το κάνεις
εσύ για τον εαυτό σου.
είναι να μάθεις στην αυτάρκεια της δικής σου μετέωρης
πραγματικότητας, χωρίς αυταπάτες εξασφάλισης και
αποδοχής από τους άλλους, επενδύοντας στην ιδιαίτερη
σχέση αγάπης μεταξύ του εαυτού σου και της αρμονίας
του σύμπαντος.
Ολα τα χρησιμοποιείς και σε χρησιμοποιούν.
Να είσαι χρηστικός και να φθείρεσαι όπως ορίζει
η φύση σου. Να είσαι δοτικός. Κανείς δε μπορεί να
σου πάρει τίποτα, μόνο τη γεύση σου. Οσο περισσότερο
δίνεσαι, τόσο υπάρχεις. Οσο αφήνεσαι, τόσο μεγαλώνεις.
Ολα είναι μικρά και περαστικά. Μόνο ένα είναι μεγάλο.
Το νόημα τους..
Λιώσε, πριν μορφοποιηθείς. Τίποτα δε σου ανήκει.
Μόνο το ταξίδι..
Μάθε να επηρεάζεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο απ'όσα
διαβάζεις κι ακούς, αλλά διδάξου απ΄τις δικές σου
εμπειρίες κι άσε τον γνησιότερο εαυτό σου
να ξετυλίγεται μπροστά σου. Ολα είναι εσύ.
Οσο περισσότερο σε μαθαίνεις, τόσο περισσότερο
ζεις πραγματικά. Τιποτα δεν τελειώνει εδώ.
Μη σε απασχολεί το αν θα πεθάνεις και πότε.
Κάθε νέα ημέρα που ξεκινάει είναι νέο δώρο,
σ'όποια ηλικία κι αν βρίσκεσαι.
Αν αποφασίσεις να μείνεις, μείνε μ'εκείνη που
θα κάνει την καρδιά σου να τραγουδάει. Που θα
ευθυγραμμίζεται μ'αυτό που είσαι.
Μείνε, όχι μ'εκείνη που θα σ'αφήνει να ταξιδεύεις,
αλλά μ'αυτή της οποίας το ταξίδι θα συνηγορεί με
το δικό σου..
Κάνε παιδιά. Ομως έχε στον νου σου. Πρωταγωνιστής
της δικής σου ζωής είσαι εσύ, όχι το παιδί σου.
Φτιάχνε πράγματα που χαλάνε. Νοιώσε το μεγαλείο της
δημιουργίας. Χρωμάτισε τον κόσμο γύρω σου όπως αγαπάς.
Εξελίξου, μα μην αλλάξεις ποτέ. Μείνε παιδί και
γέλα τη ζωή. Ο κόσμος είναι ένα κωμικό σενάριο.
Παίξε τους ρόλους σου με ανοιχτή καρδιά.
Καλή σχέση, ωφείλεις να έχεις μόνο με τον εαυτό σου.
Συμπάθα τους ανθρώπους.
Λιώσε, πριν μορφοποιηθείς.
Τίποτα δε μας ανήκει. Μόνο το ταξίδι ...

Ο κόσμος είναι μικρός. Θαρρείς όλος στριμωγμένος σε μια γωνιά..
Ενα σετ ανθρώπων, όπου κι αν ζει, είναι μια μικρογραφία όμοια με οποιαδήποτε άλλη.
Σε μια ζωντανή χαραμάδα στο βλέμμα... πέρα απ'το σύνορο των χαμηλωμένων φρυδιών, εκεί που σπάει των γουρλωμένων ματιών η λαχτάρα... ένα δωμάτιο, πάλεται στη δίνη του χρόνου.
Κάθομαι βουλιαγμένος στη βαριά πολυθρόνα, με το δεξί μου χέρι να στηρίζει το κεφάλι, ως άλλος Ατλας τη γη, αφήνοντας τις ανάσες μου να χαϊδεύονται στις σκοτεινές γωνίες.
Το ημίφως χαρίζει στα πράγματα τη διάσταση που τους αρμόζει, κι η μοναχικότητα, όσο μ'αφορά, διαθλάται σε βουίσματα..
Σπάνια γαλήνια στιγμή, μιας βιολογίας που τρέμει στην ιδιοσυχνότητα του πανικού... Το αρνητικό του μυαλού μου προβάλεται στο σκούρο του κλειστού παραθύρου, κι αρχίζω να ταξιδεύω στη θέα..
Οταν οι μικρόκοσμοι (βιολογικοί και πνευματικοί) ενός ανθρώπου συμμαχούν, χάνεται... Μπορεί να πλεύσει επιβιώνοντας επιτυχώς στα πάντα, κι έτσι χάνει την επαφή του με τον μίτο.. Δεν έχει πλέον σημείο αναφοράς.. αρχή και τέλος.
Δεν υπήρξε ποτέ τέρας ισχυρότερο του μασκοφόρου "εγώ" του ανθρώπου, κι αν δεν είναι Θείο αυτό, είναι αδιαμφισβήτητα σατανικό.
- Εχω ξαναβρεθεί εδώ!
Στιγμή που νοιώθεις πως έχεις βιώσει ξανά και ξανά.. εως ότου... τα ίχνη σε οδηγήσουν αλλού.
Γεμίζω το στόμα αλκοόλ, φέρνοντας με το αριστερό μου χέρι το ποτήρι στα χείλη, μήπως κρατήσω λίγο ακόμα μαζί καρδιά και νου.. Το υγρό πυρ διώχνει τους εισβολείς της λογικής, καθυστερώντας έτσι την άλωση του ονείρου..
Πέντε αισθήσεις είναι πολλές!
Αναπόφευκτα, στο κορμί σου θα ξεσπάσω ξανά. Ολα εσύ θα τα πληρώσεις, κι εγώ για σένα. Θύτες και θύματα συνθηκών.. κοινών.
Η εικόνα σου, θολή ακόμα, στοιχειώνει ολόκληρο τον έναν τοίχο απ'τους τέσσερεις μου, εκείνον που βγάζει ανατολικά της ζωής..
Ανάβω τσιγάρο να σε πνίξω.
Θυσιάζω το κερί που μου χάρισες στον βωμό της σιωπής, πάνω στο βαρύ ξύλινο γραφείο.
Φωτιά.. μορφοποίηση.. μετάλλαξη.. εξέλιξη.
Ακόμα κι αν είχα ότι προσδοκώ, πάλι κάτι θα μου'λειπε..
είτε γιατί αυτό που ελπίζω δε γνωρίζω πως δε μου ταιριάζει,
ή γιατί δεν έχω χτίσει μέσα μου ακόμα τα θεμέλια
της εξωτερικής μου γαλήνης..
Θέλω να γράψω
ξανά μουσική, ποίηση.. μα είναι μάταιο αν δεν νοώ
την ιστορία/ζωή που όλοι μας γράφουμε κάθε λεπτό..
Θέλω να ξέρω.
Εχεις σκαρφαλώσει ποτέ τις σταγόνες της βροχής?
Γέμισες ποτέ τα σωθικά σου χρώμα αυγερινό?
Εκανες έρωτα ποτέ με τις μυρωδιές φθινοπωρινού λυκόφωτoς?
Ενοιωσες ποτέ να πλέεις την καρδιά σου στους ψίθυρους του δάσους?
Ψυχή και σώμα, έζησες ποτέ πραγματικά?
..γοήτευσέ με. Σε προκαλώ!
Σε παρακαλώ ... Γοήτευσέ με ...
Γίνε αυγή και ξύπνα τις αισθήσεις μου.
Γίνε λυκόφως και γλυκά ξημέρωσε με,
κι ας μη σ'αφήνει το μυαλό μου ...
Ο κόσμος είναι ένα τραγούδι.
Αρκεί να πιάσεις το ρυθμό και
ν'αγαπήσεις τα φάλτσα σου..
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς η πραγματικότητα διαθλάται
σε ιδιοσυχνοτικές οάσεις,
σπρώχνοντας τον νου όλο και πιο βαθιά
στην έρημο ..
Οσο ανακαλύπτω πόσο μαζί δεν μπορούμε να είμαστε,
τόσο γιγαντώνεται το μόνος μου, και πλημμυρίζει τα πάντα
κι όλα είμαι εγώ, κι όλο πιο καθαρά με βλέπω.
Κι αν ζωή είναι οι άνθρωποι, ζωή είμαι μόνο εγώ.
Τα όμορφα και τ'άσχημα μου ζω παντού,
και μόνο εγώ ευθύνομαι, ευτυχώς..
Ο κόσμος ρευστός σ'ένα ποτήρι που'χει το σχήμα μου.
Κάθε γουλιά του η γεύση μου, και
κάθε ανάσα του η δική μου μυρωδιά,
μέχρι που μπορώ να τον θεωρώ εντελώς δικό μου.
Ο τόπος κι ο χρόνος στ'ακροδάχτυλά μου πλαστελίνη..
Το πέρασμα, σενάριο εκδρομής σ'άγνωστο δρόμο.
Δεν υπάρχει τίποτα στο σκοτάδι όσο κρατάς τα μάτια ανοιχτά..
Απ'όπου κι αν φύγω, όπου κι αν βρεθώ, όλα είναι εγώ, εδώ.
Ολα τα'χω εδώ.. για σένα.. που'σαι εγώ..
Γίνε εσύ! Γοήτευσέ με..
Γοήτευσέ με περισσότερο απ'όσο εγώ με γοητεύω, κι ας μη
σ'αφήνει το μυαλό μου. Η καρδιά μου σε ζητά ..
Οχι! μη μου τελειώνεις! όχι εδώ .. πάνω στα καθαρά
παιδικά μου σεντόνια.. όχι τώρα.. που μόλις άρχισα αλήθεια
να σ'αγγίζω. Βιάζεσαι .. Αγωνιάς να ζήσεις κι έχασες
το μετέωρο μεσοδιάστημα για μια σίγουρη αρχή στο τέλος ...
Σ'αγαπάω.
Ναι, σ'αγαπώ, γιατί είσαι εγώ.
Πλάσμα εύθραυστο μ'ανάγκες και χάρες ιδιαίτερες, μα
σε συνήθισα και δε με γοητεύεις πια..
Μη μου χρεώνεις τη φύση μου!
Χρέωσε μου το εγώ μου, μα όχι το είναι μου.
Δε μ'έφτιαξα εγώ, απλά με διαχειρίζομαι.
Ετσι είμαι κι έμαθα πως να μ'αρέσω, μιας κι είμαι
εγώ οι "έξι" αισθήσεις που σε ζωντανεύουν μπροστά μου..
Κι όσα είμαι, τόσα έχω.
Κλώτσάς τα φύλλα, κι η μαγεία χάνεται.. ψηλά,
σ'εκείνο το συρτάρι του νου που κοιμάται εκείνη
η γοητευτική πεταλούδα περιμένοντας να τελειώσει
το φθινόπωρο, που τη γέννησε, να γίνει σκουλίκι ξανά,
στους πόρους του ξύλου να τρυπώσει, να μυρίσει του δάσους καρδιά..
Δεν έχω κάτι μαζί σου! Ποτέ δε θα'χω.
Μόνο αφορμές μπορείς να γίνεις για μένα..
Ολες οι αιτίες είμαι εγώ. Μα, σα να'ναι γραφτό μια γοητευτική σου
αφορμή κάθε αιτία μου να περιμένει ..
Πίσω στον πειραγμένο κόσμο μου λοιπόν.
Κλείσε το παράθυρο. Δε θα με δεις ξανά.
Πάω σπίτι, κι έχω δρόμο ακόμα ..
Μη σταματήσεις για άλλον έναν "εγώ" να ψάχνεις, και ξανά..
Μιας κι αυτός θ'αφορμίζει κάθε φορά τις αιτίες σου εκείνες
που'χεις ανάγκη, να εξελιχθείς.. Σε τί?
Μακάρι να'ξερα.. Σε πεταλούδα ίσως.. Σκουλίκι!!

Είμαστε η καταιγίδα στην άκρη τ'ουρανού.
Σκορπάμε στα χέρια του ανέμου, κι εκείνος μας μοιράζει..
στα γαλάζια βουνά, σε διψασμένα δέντρα,
σε μαγικά ρυάκια κι ορμητικούς χειμάρους..
στα κεραμίδια του χωριού ή στα στενά μιας πόλης,
σε πεινασμένα ρούχα αστέγων, στους υπονόμους..
Η βαρύτητα της ζωής μας, περπατά πάνω στο
νερό.. ίπταται ..από τη γη των οριζόντων, μέχρι
το ουράνιο τόξο. Υπόσχεση που βλέπεις στα μάτια
των νεοφερμένων, παιδιών. Το ουράνιο τόξο.
Ερχόμαστε να κλέψουμε, να χαρίσουμε
να σκοτώσουμε, να αγαπήσουμε .. Από το πρώτο φως
ως το τελευταίο. Απ'την καρδιά της θάλασσας,
στης γης τον νου, για τ'ουρανού μας την ψυχή..
Είμαστε η καταιγίδα. Ερχόμαστε.
Μαζί μας φέρουμε κι άλλους. Θεούς και δαίμονες.
Ευχές και κατάρες. Είμαστε μαγεία και ύλη.
Ηλιος, άνεμος και πέτρα. Είμαστε το μέσο ..
η πύλη έκφρασης του καλού και του κακού.
Λες και μας έφτιαξαν για να τσακωθούν πάνω μας!
Εκαναν όμως ένα λάθος. Μας έδωσαν το δικαίωμα να
νοιώθουμε θεοί, περιορισμένης θνησιμότητας και
ευθύνης.. Δε θέλω τον παράδεισο και την κόλαση σας.
Θα φτιάξω μικρά δικά μου. Ωραία.. Μετά τον
αρχάγγελο εωσφόρο, έρχεται τώρα ο άνθρωπος να
καπηλευτεί το Θείο αξίωμα..
Αν έχει κάτι να μας πει αυτό το παραμύθι ...
Αν είναι κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα?
Διαθήκη.. παραβολή..
Εξέλιξη της ψυχής λέει.. μάθημα και κάθαρση.
Στο τέλος θα νικήσει το καλό, και να'μαστε με
το μέρος του νικητή! Μα, πρέπει ν'αγιάσω με το ζόρι?
Γι'αυτό μ'έφτιαξαν? Από αγάπη, λέει.. Να μου χαρίσουν
την αιώνια ευτυχία .. Για το καλό μου, ξέρουν αυτοί ..
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ'την αρχή.
Οπου κι αν γεννηθώ σ'αυτή τη γη, έρχεται αργά ή γρήγορα
η στιγμή που θα με φέρει αντιμέτωπο με μια τρεμάμενη
συνθήκη ανασφάλειας. Τί κάνω εκεί? Σηκώνω το βλέμμα
στον ουρανό και φτιάχνω θεούς.. Ωραία. Τώρα νοιώθω
καλύτερα. Ο νους ησυχάζει κάτω απ'το πέπλο της
προστασίας που μου προσφέρει αυτή η σκέψη.
Οτι κι αν παθαίνω είναι για το καλό μου.
Θεία οικονομία..
Ο φόβος του τέλους, είναι ο χειρότερος σύντροφος.
Η ζωή σου παύει εκεί που θα σε καταλάβει..
Ο φόβος συχνά σε προστατεύει, μα όταν έρθει η στιγμή
που σε απειλεί, αυτό που έχεις να κάνεις είναι να
συμφιλιωθείς μαζί του.
Τελικά αντιλαμβάνεσαι πως δε μπορεί ο φόβος, σαν φόβος,
να σε βλάψει. Γιατί γνωρίζοντας τον καλά, βλέπεις πως
ο φόβος σου είναι ..εσύ!
Και λές, "μα τόσο καιρό με τον εαυτό μου είχα να κάνω?
υπάρχουν τόσα εκεί έξω, κι εγώ παλεύω με μένα??"
Αποκτάς έναν βαθμό συνειδητότητας,
(γνωρίζοντας αυτό το τρεμάμενο κομμάτι του εαυτού σου)
που σε κάνει ισχυρότερο.
Δεν αξαρτάσαι πια .. απλά ταξιδεύεις, εξελισσόμενος.
κι όσο ταξιδεύεις, τόσο γαληνεύεις. Κι όσο γαληνεύεις,
τόσο ταξιδεύεις.. κι αυτό, του θανάτου, σου φαίνεται
απλά άλλο ένα ταξίδι.
Αφομοιώνεις κι αφομοιώνεσαι .. Εξατμίζεις και εξατμίζεσαι ..
Μέχρι που γίνεσαι ..σύννεφο ..καταιγίδα στην άκρη τ'ουρανού.
Σκορπάς στα χέρια του ανέμου κι εκείνος σε μοιράζει..
καταιγίδα
στα γαλάζια βουνά, σε διψασμένα δέντρα,
σε μαγικά ρυάκια κι ορμητικούς χειμάρους..
στα κεραμίδια του χωριού ή στα στενά μιας πόλης,
σε πεινασμένα ρούχα αστέγων, στους υπονόμους..
Και ίπτασαι ...από τη γη των οριζόντων,
μέχρι το ουράνιο τόξο .. .. .