Ολα τα χρησιμοποιείς και σε χρησιμοποιούν.
Να είσαι χρηστικός και να φθείρεσαι όπως ορίζει
η φύση σου. Να είσαι δοτικός. Κανείς δε μπορεί να
σου πάρει τίποτα, μόνο τη γεύση σου. Οσο περισσότερο
δίνεσαι, τόσο υπάρχεις. Οσο αφήνεσαι, τόσο μεγαλώνεις.
...Ολα είναι μικρά και περαστικά. Μόνο ένα είναι μεγάλο.
Το νόημα τους..
Λιώσε, πριν μορφοποιηθείς. Τίποτα δε σου ανήκει.
Μόνο το ταξίδι.

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Η ΘΕΑ ΤΥΧΗ


Με την ανέμη ετούτη που γυρίζω
στα χέρια μου, τη μοίρα κάθε ανθρώπου
εγώ την κυβερνώ και την ορίζω.
Το κυκλογύρισμά της σταματώ όπου
θέλω να σταματήσει για καθένα,
κι όπου είναι πεθυμιά μου πάλι κλώθω
το νήμα της ακόμπιαστο ως το τέρμα.
Συμπόνια ή λύπη
εγώ ποτέ δε νιώθω γιατί τυφλή είμαι και δεν έχω μάτια
να βλέπω όσους πονούνε.
Γι' αυτό ρίχνω
συθέμελα ρημάδια τα παλάτια,
κι όλη τη δύναμή μου έτσι τη δείχνω
σ' εκείνους που σε δόξα και σε πλούτη
καυχιούνται και ποτέ τους δε λογιάζουν
πως οι θεοί με την ανέμη ετούτη
τις μέρες, τους μετρούν και λογαριάζουν.
Μα
κι όσοι πάλι είναι στη γης πεσμένοι
από τα βάσανά τους κι απ' τη φτώχεια,
το νήμα τους η ανέμη γυροφέρνει
και ξαφνικά, ενώ βρίσκονται στα βράχια
πιασμένοι του θανάτου, ορθοί πετιούνται,
έχουνε γεια, πλουτίζουν, καλοζούνε,
κι άνθρωποι ευτυχισμένοι πια λογιούνται
και οι άλλοι με ζήλεια τώρα τους θωρούνε.
Ωστόσο
όσα χαρίζω σε μια μέρα,
σε μια στιγμή τα ξαναπαίρνω πάλι.
Τα πλούτη,
που έχω δώσει, κάνω αγέρα και τη χαρά γυρνώ θλίψη μεγάλη,
γιατί με τα φτερά μου, που ανοιγμένα
βρίσκονται πάντα, όπου οι θεοί θένε
πετώ και μακριά φεύγω απ' τον καθένα,
για, τούτο και Τύχη άστατη με λένε.
Εγώ είμ' εκείνη
που έχω τώρα κλώσει στην ανέμη μου αυτή την ιστορία,
φρόνηση στους ανθρώπους για να δώσει.
Γιατί μπορεί,
κι ας είναι κωμωδία, κι αυτή να δασκαλέψει.
Και είναι πια ώρα
να φύγω εγώ, που τά 'χω ετούτα ορίσει,
και τη θέση μου ας πάρουν άλλοι τώρα,
που το κοινόν αμέσως θα γνωρίσει.

Προσωποποιημένη Θεά της σύμπτωσης, του μη προβλέψιμου ή επιδιωχθέντος αλλά και της ευτυχούς συγκυρίας του απροσδόκητου συμβάντος. Η πολιούχος θεά της ευτυχίας των αρχαίων Ελληνικών πόλεων.

Κατά τη «Θεογονία» του Ησίοδου ήταν θυγατέρα του Ωκεανού ή του Νηρέα και της Τηθίος, σε εκδήλωση ίσως του ότι η ναυτιλία και το ναυτικό εμπόριο εν γένει υπήρξαν η πρώτη και κύρια πηγή ευτυχίας των ανθρώπων.

Κατά τον Πίνδαρο, ο οποίος την ονόμαζε και Φερέπολιν, ήταν κόρη του Ελευθέρου Διός ή του Προμηθέα. Την θεωρούσε ως μια από τις Μοίρες, που είχε όμως λιγότερη δύναμη από τις αδελφές της, Θεά του Πεπρωμένου αλλά και ευμενής. Ως ευμενής θεά του πεπρωμένου λατρευόταν με την επωνυμία «Αγαθή Τύχη» στην Αρχαία Ολυμπία, όπου είχε δικό της βωμό. Στους ορφικούς ύμνους συναντάται ως κόρη του Ευβουλέως.

Κατά το Ομηρικό προς τη Δήμητρα ύμνο, η Ωκεανίς Τύχη εμφανιζόταν ως μια από τις συμπαίκτριες της Περσεφόνης.

Συνδέθηκε με άλλες θεότητες-προσωποποιήσεις όπως την Ελπίδα, τον Καιρό και τη Μοίρα. Κυρίως συνδέθηκε με την Ίσιδα κατά την περίοδο των θρησκευτικών συγκρίσεων (Ίσις Τύχη ή Ισιτύχη). Στη σημιτική θρησκεία συνδέθηκε με την Γάδ.

Μαζί της ταυτίσθηκε η θεά των Ρωμαίων Φουρτούνα η λατρεία της οποίας ήταν ιδιαίτερα εξαπλωμένη στην Ιταλία. Η Φουρτούνα (Fortuna) ξεκίνησε από μια ιταλική θεότητα της ευφορίας και της γονιμότητας, που συχνά λειτουργούσε και ως μάντης θεά που προλέγει το μέλλον.

Η Τύχη θεωρήθηκε ως αγαθός δαίμων, μεσολαβητής μεταξύ θεών και ανθρώπων. Ως θεά της αφθονίας και του πλούτου απεικονιζόταν στο ιερό της στη Θήβα να κρατά, ως μητέρα ή τροφός, τον μικρό Πλούτο και στη Σμύρνη από το Βούπαλο να κρατά στο άλλο της χέρι το κέρας της Αμάλθειας, σύμβολο της αφθονίας. Σαν θεά που διευθύνει την ανθρώπινη ζωή απεικονίζεται να κρατά πηδάλιο, σαν σύμβολο της κατεύθυνσης την οποία έδινε σε όλους τους ανθρώπους. Σαν Θεά ευμετάβλητου Φύσης απεικονιζόταν με τροχό ή σφαίρα ή πτερύγιο, σύμβολα της αστάθειας.

Σε εκδήλωση της αντίληψης ότι ο έρωτας προέρχεται από την Τύχη (Αίγειρο Αχαΐας), απεικονιζόταν κοντά στο άγαλμα της και ο Θεός Ερωτας.

Στην Ελληνιστική εποχή και μέχρι το τέλος της αρχαιότητας, κάθε πόλη είχε τη δική της προστάτιδα που λειτουργούσε ως η Πολιάς θεά. Πολλές από αυτές θεωρούσαν την Τύχη ως Πολιούχο θεά. Απεικονιζόταν να φορά πυργωτό διάδημα (πού συμβόλιζε τα τείχη της πόλης), καθισμένη σε θρόνο να κρατά το κέρας της αφθονίας ή σκήπτρο. Μάλιστα η διεξαγωγή όλων των υποθέσεων, δημόσιων και ιδιωτικών, άρχιζε, όπως στην Αθήνα, με την ευχή «Αγαθή Τύχη».

Το πρώτο άγαλμα της σύμφωνα με τον Παυσανία το κατασκεύασε ο Βούπαλος για τους Σμυρναίους. Κολοσσαίο άγαλμα της θεάς είχε στηθεί στην Ηλιδα και την Αλεξάνδρεια. Φημισμένο επίσης ήταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της το οποίο είχε αφιερώσει ο Ηρώδης ο Αττικός στο ναό της κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η μορφή της χαρακτηρίστηκε επίσης σε νομίσματα, όπου η θεά κρατούσε το κέρας της Αμάλθειας ή πηδάλιο που συμβόλιζε την καθοδήγηση του πεπρωμένου.

Τέλος στο ναό της στο Αργός λεγόταν ότι ο Παλαμίδης είχε αφιερώσει τα πρώτα ζάρια, τα οποία -κατά την παράδοση- είχε ο ίδιος επινοήσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: